Суруди 130 тоҷике, ки имрӯз аз Русия ронда шуданд
Меравам аз хоки нопокат, дади беъиззато!
Эй дади беъиззати патёра, бар ту лаънато!
Хуни миллатҳо макидӣ, пир гаштӣ, сер на,
Эй ту носеро аҷуза, эй ҷаҳаннамхилқато!
Бо мане ин хонаи вайронаат обод шуд,
Обрӯятро барам ҳоло ба садҳо миннато!
Ёд дорӣ чун задӣ шаҳри Бухорои Шариф?
Чун ба Моҳи Хосса овардӣ балои бехато?
Чун маро куштӣ ба ҷурми ҳамли шеъри Мавлавӣ?
Чун забонамро буридӣ бо пириликин хат(т)о?
Ёд дорӣ хонаҳоямро рабудӣ бо ғаним?
Аз Самарқанду Бухоро то дари Панҷекато?
Чун ба дасти душманонам даст додию бирафт
Бойсуну Чусту Хӯқанду замини миллато?
Ёд дорӣ, ки ба Ормитожи маъруфат чи рафт
Аз дафина ёдгори ҳафт пушти уммато?
Ёд дорӣ, ки заминам пунбазоре сохтӣ?
Миллатам андохта чун роҳиёни зиллато!
Майгусоронат ба фикри бачча кардан нестанд,
Ин гуноҳи мо нависӣ ё гуноҳи фитрато?
Меравам аз хоки манҳусат, ки бо ман нестӣ,
Бо рақибонам нишинӣ, то расӣ бар хиффато!
Хиффати моро илоҷе ҳаст, як “Шаҳнома” ҳаст,
Хиффататро лек илоҷе нест, амон аз иллато!
می‌روم از خاک ناپاکت دد بی‌عزتا!
ای دد بی‌عزت پتیاره، بر تو لعنتا!
خون ملت‌ها مکیدی، پیر گشتی، سیر نه
ای تو ناسیرا عجوزه، ای جهنم‌خلقتا!
تا به کی چوبی شوم تا تکیه بر من آوری؟
بشکند این چوب بر فرق سرت با همتا!
با منی این خانۀ ویرانه‌ات آباد شد
آبرویت را برم حالا به صدها منتا!
یاد داری چون زدی شهر بخارای شریف؟
چون به ماه خاصه آوردی بلای بی‌خطا؟
چون مرا کشتی به جرم حمل شعر مولوی؟
چون زبانم را بریدی با پیریلیکین خطا؟
یاد داری خانه‌هایم را ربودی با غنیم؟
از سمرقند و بخارا تا درِ پنجیکتا؟
چون به دست دشمنانم دست دادی و برفت
بایسون و چُست و خوقند و زمین ملتا؟
یاد داری که به آرمیتاژ معروفت چه رفت
از دفینه یادگار هفت پشت امتا؟
یاد داری که زمینم پنبه‌زاری ساختی؟
ملتم انداخته چون راهیان ذلتا!
می‌گسارانت به فکر بچه کردن نیستند
این گناه ما نویسی یا گناه فطرتا؟
می‌روم از خاک منحوست که با من نیستی
با رقیبانم نشینی تا رسی بر خفتا!
خفت ما را علاجی هست، یک شهنامه هست
خفتت را لیک علاجی نیست، امان از علتا!
No comments:
Post a Comment