Дунё дигар...

Дунё дигар зи баҳри ману ту гузаштааст,

Қалбаш ба дасти берамақи мо шикастааст.

Дунё дигар зи танбалии мо табоҳ шуд,

Роҳе, ки мо ба чашм надидем, чоҳ шуд.

Дунё дигар ба фикри пагоҳи ману ту нест,

Ошуфта аз шунидани оҳи ману ту нест.

Дунё дигар ба фикри ҷавонони зинда аст,

Безор аз низорфитода ду банда аст.

Дунё дигар зи яъси ману ту фирор кард,

Маъюсгаштагони саро хору зор кард.

Дунё ба фикри ҷилваи халлоқи зиндагист,

Безор аз назораи андӯҳи мурдагист.

Дунё дигар макони ману ту намешавад,

Ин суфра, ёр, хони ману ту намешавад

Дунё дигар вуҷуди ману ту намехарад,

Ин бори бесамар сари дӯшаш намебарад.

То он ки бори дӯши варо бори худ кунем,

Савдои ӯ масолеҳи бозори худ кунем.

То он ки рустамона фиғоне бароварем,

Маҳкум набошему бигӯем: доварем!

То он ки ҳаққи худ зи ситамгар талаб кунем,

Гар месазад, ин талабаш рӯзу шаб кунем.

То он ки ҷони худ сари чизе фидо кунем,

Ё дайни худ ба пешгаҳи Ҳақ адо кунем.

То он ки дам кашидани мо зиндагӣ мабод,

Зулму ситам кашидани мо зиндагӣ мабод.

То он ки боз лонаи мо боз парварад,

Шоҳини дилсупурда ба парвоз парварад.

То тоҷи хокхурдаи мо бонигин шавад,
Тоҷик дубора гули Эронзамин шавад.

دنیا دگر ز بهر من و تو گذشته است

قلبش به دست بی‌رمقِ ما شکسته است

دنیا دگر ز تنبلی ما تباه شد

راهی که ما به چشم ندیدیم چاه شد

دنیا دگر به فکر پگاهِ من و تو نیست

آشفته از شنیدنِ آهِ من و تو نیست

دنیا دگر به فکرِ جوانانِ زنده است

بیزار از نزار فتاده دو بنده است

دنیا دگر زِ یأسِ من و تو فرار کرد

مأیوس‌گشتگانِ سرا خوار و زار کرد

دنیا به فکرِ جلوۀ خلاقِ زندگی‌ست

بیزار از نظارۀ اندوهِ مردگی‌ست

دنیا دگر مکانِ من و تو نمی‌شود

این سفره، یار، خوانِ من و تو نمی‌شود

دنیا دگر وجود من و تو نمی‌خرد

این بارِ بی‌ثمر سرِ دوشش نمی‌برد

تا آن که بارِ دوشِ ورا بارِ خود کنیم

سودای او مصالحِ بازارِ خود کنیم

تا آن که رستمانه فغانی برآوریم

محکوم نباشیم و بگوییم: داوریم!

تا آن که حقِ خود زِ ستمگر طلب کنیم

گر می‌سزد این طلبش روز و شب کنیم

تا آن که جانِ خود سرِ چیزی فدا کنیم

یا دَینِ خود به پیشگهِ حق ادا کنیم

تا آن که دَم کشیدنِ ما زندگی مباد

ظلم و ستم کشیدنِ ما زندگی مباد

تا آن که باز لانۀ ما باز پرورد

شاهینِ دل‌سپرده به پرواز پرورد

تا تاجِ خاک‌خوردۀ ما بانگین شود

تاجیک، دوباره گــُــلِ ایران‌زمین شود

Лайлатулқадр асту имшабро гиромӣ доштанд,

Гоҳ бо бовар гаҳе бе иддаъои чуну чанд.

Илтиҷои ҳар шабамро бозгӯям, боздеҳ,

Порсии нобу тоҷики нажода бар саманд!