Switch

خدايا، روز شد آخر
سياهی رفت و آبی شد
پری پيروز شد آخر
و ديو غصه خوابی شد

Худоё, руз шуд охир
Сиёхй рафту обй шуд
Парй пируз шуд охир
Ва деви гусса хобй шуд

To Whom It May Concern

Эй сачдагарони зулму ичхоф,
Ночида гуле зи боги инсоф.
Як рузу ду рузи умри фонй
Арзад, ки диле ба гам нишонй?
Эй нолаи ту зи бахр афзун
В-эй синаи дахр аз ту пурхун.
Эй пайрави кеши пунду дуллор,
Бегона зи таквожаи “бисёр”.
Чашмат зи талаб бурун часта,
Калбат ба тамаъ фузун часта.
Рагхои шумо – касидаи пул,
Анбони ба лабрасидаи пул.
Дар чашми шумо – аломати сабз,
Пойиз гирифта комати сабз.
Пойизи хароси бенавой
Афганда туро ба беливой.
Аз миллату ормони пираш
Аз Рустаму Орашу зи тираш
Шаггодсифат канор рафтй,
То киблагахи дулор рафтй.
“Акнун ба тамаъ пушт дутойи,
Хамсони кадом зани саройи”, (илхом аз Носири Хусрав)
Дар сояи хочагони гаддор,
Хай мешумарй баргаи дуллор.
Аз ному забони кавм мункир,
Аз суду зиёни кавм мункир.
Мухре ба лабу ба даст теша,
Уфтода ба чони кавму реша.
Дардо, ки канори ту нишастам,
Паймони мушорикат бибастам.
Гофил зи низории дарунат,
Бегона зи хуйу чанду чунат.
Гуфтам, ба ту хадяе биёрам,
Пайгоми хакикате супорам.
Аз ростиам басе рамидй,
Аз оби начот н-ошамидй.
Дарбанди хакорати махаллй,
Курбонии дарди бетасаллй.
Бечора касе, ки кард бовар,
Зухди сухани туро саросар.
Аз мардуми ринду кавми озод,
Аз рохи накуву хоки обод.
Аз рохи ба орзу расидан,
Аз шеваи болу пар кашидан.
Аз “Киссаи бедорй”-и миллат,
Аз кавми рахо зи чохи зиллат.
Пайгоми умеди як гирифтор,
Дар банди танида тори дуллор.
Фарёди миёнтихиву бечон,
Дини тихй аз лаззати имон.
“Озодй кудому зиндагй чист?
Аз пул бисаро, ки зиндагонист!..”
Аз рашки фузун – заъфаронй,
Аз шиддати хун – аргувонй.
Аз илми баён – бенасибй,
Аз ёру рафик – бехабибй.
Бо чаъли табассуми хакорат,
Такрими хасу хори садорат…
Аз зикри сифоти беназират,
Тафсири даруни безамират,
Шармобаи хомаам таровид,
Сурхй ба рухи китоб тобид.
Аммо зи хичолатат хабар нест,
Аз гуфтани ман ба ту самар нест.
Бо ту нафасам харом бодо,
Умрам кафаси мудом бодо.

Eternal Feeling Coming Back

Yes, it is a fun to live within a museum enjoying its beauty and historic traces. You can see a lot and love it so much that you’d think you don’t want to leave it anymore. But, of course, they are just your feelings and nothing more. Just after a while you feel exhausted and step out of the premises maybe to come back again, but not soon. That’s the way I feel about Prague right now. Furthermore, I feel like a horse dragging a carriage along with a lot of lazy donkeys and we have begun biting each other already. God save us!