Бо сози сикка...

Худро ҳазор бори дигар ранг мекунанд,

Бо сози сикка нағмаву оҳанг мекунанд.

Ин луъбатакон* масти навои ду-се пашиз*

Ҳам бо сару ҳам бо думи худ ҷанг мекунанд.

Аз ин ки софу сода ба ҳарроҷ* мераванд,

Бадкораҳои* шаҳр басе нанг мекунанд.

Бо пардадарӣ, хирасарӣ, нобародарӣ

Номусу номи ҳам ҳадафи санг мекунанд.

Хушнуд онки сикка ба дастгоҳ рехта,

Шодию сӯр мардуми алданг* мекунанд.

Боқӣ ҳама назорагари хаста аз ҷидол

В-аз луъбатони хор, ки дилтанг мекунанд...

28 меҳри 1399 / 19.10.20

د.ر

______________________________

* Луъбатак, луъбат - лухтак, ъарӯсак, зоча

* Пашиз - пули ночиз

* Ба ҳар(р)оҷ рафтан - бо қимати поин ба фурӯш рафтан; дар музояда ба фурӯш рафтан

* Бадкора - руспӣ, фоҳиша

* Алданг - нодон, коно; буландболои нодон

خود را هزار بار دگر رنگ می‌کنند

با ساز سکه نغمه و آهنگ می‌کنند

این لعبتکان، مست نوای دو سه پشیز

هم با سر و هم با دم خود جنگ می‌کنند

از اینکه صاف و ساده به حراج می‌روند

بدکاره‌های شهر بسی ننگ می‌کنند

با پرده‌دری، خیره‌سری، نابرادری

ناموس و نام هم هدف سنگ می‌کنند

خوشنود آنکه سکه به دستگاه ریخته

شادی و سور مردم الدنگ می‌کنند

باقی همه نظاره‌گر خسته از جدال

وز لعبتان خوار که دلتنگ می‌کنند...

۲۸ مهر ۱۳۹۹

Таҳаммул кун, Ватан, имрӯз ҳам бо ту намемонем,

Ҳама маҷзуби осоиш, ҳама маръуби* Раҳмонем.

Ҳама оҳиста-оҳиста гушуда хандаи писта,

Равону рӯҳи вораста намехоҳем, намедонем.

Агар фарёд одам буд, дусад муште ба сар мезад,

Ки “Аз зиндон раҳоям кун, ки то фардо намеронем!”

Таҳаммул кун, Ватан, чунки шикам дар раддаи болост,

Балое рафта бар ту, лек мо ҷамъи шикамбонем.

Шикан дар ишкане уфтоду мушкил дар дили мушкил,

Даруни мушкилот, аммо, ба фикри роҳи осонем.

Шабехуне ба қалби бовари мо ворид оварда

Хабар аз сарзаминам, ки чу бесуфра яке нонем.

Ба Шаҳнома қасам, рӯҳи бузурги Тӯс озурдаст,

Шабеҳи Рустами дармонда рӯёрӯи як хонем.

Таҳаммул кун, Ватан, чунки ғиреви муъминон болост,

Агарчи дар масири гум шудан аз нури имонем.

Чунон часпида бар дину диёнат, ришамон то ноф,

Чунон хуспида, ки аз Морксу ришаш ҳам намехонем.

Ҷаҳонро мактабе бе пайрави тоҷик нест, лобуд,

Валекин дар макотиб ғолибан гунгу парешонем.

На лоики* ҷаҳонмеҳвар, ки савдояш тасовӣ буд,

На бединему бемеҳроб, на габру не мусалмонем.

Ва гаҳ, бо дидани ранҷе, ки аз Заҳҳок ҳосил шуд,

Ба ин андешаам, ки мо чи мавҷудем... Инсонем?

Таҳаммул кун, Ватан, имрӯз ҳам фардо шавад рӯзе,

Ва рӯзе гӯямат, парвардаи аъмоқи виҷдонем.

На ин рӯзе, ки бар мо сахт чун тонке гузар карда,

На рӯзи талхи дигарро саногӯему хоҳонем.

ДР

15.10.20

24 Mehr 1399

________________________

*Маръуб - тарсида, тарсонидашуда

* Лоик - боварманд ба ҷудоии дин аз сиёсат

تحمل کن وطن امروز هم با تو نمی‌مانیم

همه مجذوب آسایش، همه مرعوب رحمانیم

همه آهسته آهسته گشوده خندۀ پسته

روان و روح وارسته نمی‌خواهیم، نمی‌دانیم

اگر فریاد آدم بود دوصد مشتی به سر می‌زد

که "از زندان رهایم کن که تا فردا نمی‌رانیم!"

تحمل کن وطن چونکه شکم در ردّۀ بالاست

بلایی رفته بر تو، لیک ما جمعِ شکم‌بانیم

شکن در اشکنی افتاد و مشکل در دل مشکل

درون مشکلات اما به فکر راه آسانیم

شبیخونی به قلب باور ما وارد آورده

خبر از سرزمینم که چو بی‌سفره یکی نانیم

به شهنامه قسم، روح بزرگ توس آزرده‌ست

شبیه رستم درمانده رویاروی یک خوانیم

تحمل کن وطن چونکه غریو مؤمنان بالاست

اگرچه در مسیر گم شدن از نور ایمانیم

چنان چسپیده بر دین و دیانت، ریش‌مان تا ناف

چنان خسپیده که از مارکس و ریشش هم نمی‌خوانیم.

جهان را مکتبی بی پیرو تاجیک نیست لابد

ولیکن در مکاتب غالباً گُنگ و پریشانیم

نه لائیک جهان‌محور که سودایش تساوی بود

نه بی‌دینیم و بی‌محراب، نه گبر و نی مسلمانیم.

و گه با دیدن رنجی که از ضحاک حاصل شد

به این اندیشه‌ام که ما چه موجودیم... انسانیم؟

تحمل کن وطن، امروز هم فردا شود روزی

و روزی گویمت پروردۀ اعماق وجدانیم

نه این روزی که بر ما سخت چون تانکی گذر کرده

نه روز تلح دیگر را ثناگوئیم و خواهانیم

د. ر.

۲۴ مهر ۱۳۹۹