A Prayer

Ниёиш

Бо дуруду ситоиш ба Парвардигор
Меситоям туро то бениҳоят
Ба хотири ҳар он чи ки ба он расидаму нарасидам
(Намегўям “додию надодй”, чун ҳаракат аз ман буду баракат аз ту).
Меситоямат, ки ин ҳама фурсат фародасти ман гузоштй, то дастикам дар чи будани офариниш ва кй будани офарида биандешам.

Парвардигоро,
Меситоям туро, ки маро пурхато офаридй, то аз хатоҳоям биомўзам.
Нахостй, ки кўркўрона дунболи навиштаи моқаблиҳо биравам,
Хостй, то чашм аз он навиштаҳо барканам ва муҳкаму сахт сарамро бар санги пешорўям бикўбам,
То дарёбам, ки санг сахт аст ва сар мешиканад.

Эй Хиради Бузург,
Ки умедворам шаммае аз ту дар димоғи мо нишаста бошад,
Меситоям туро ба хотири дўстие, ки аз ман дареғ надоштй.
Ҳамвора бо ту ҳамчун наздиктарин ҳамдам дарди дил кардааму шунуфтайи,
Шунуфтаниҳоро гуфтайи.

Эй Офаридгор,
Меситоям туро, ки мавонеъи бисёреро бар сари роҳи ман офаридй,
То давидан биомўзам.

Худовандо,
Меситоям туро, ки ганд офаридй, то қандро бишиносам,
Нажанд офаридй, то парандро бишиносам.
Офанд офаридй, то ба падофанд бишитобам.
Меситоям туро, ки мағзи маро чун мағзи фариштагон танбал нахостй,
Ва дар чустучўю пайкори ҳамворааш нишондй,
То кажиро бишиносад аз ростй.

Худовандгори якто,
Меситоям туро барои ҳар он чи арзониам доштй,
Барои сарнавиште, ки бар пешониам нигоштй,
Ё қаламе, ки бар ангуштонам гузоштй,
То сарнавиштамро худам бинависам.

Меситоям туро барои ҳар он чи дорам
Ва ҳар он чи мехоҳам дошта бошам
Ва барои иродаву чаҳде, ки додй,
То хостаҳои надошта ба даст орам.
Меситоям туро, ки хушбахтам офаридй,
Ва хушбахт хоҳам рафт.

نیایش

با درود و ستایش به پروردگار
می‌ستایم تو را تا بی‌نهایت
به خاطر هر آن چه که به آن رسیدم و نرسیدم
(نمی‌گویم «دادی و ندادی»، چون حرکت از من بود و برکت از تو)
می‌ستایمت که این همه فرصت فرادست من گذاشتی تا دست‌کم در چه بودن آفرینش و که بودن آفریده بیندیشم.

پروردگارا
می‌ستایم تو را که مرا پرخطا آفریدی تا از خطاهایم بیاموزم
نخواستی کورکورانه دنبال نوشتۀ ماقبلی‌ها بروم
خواستی تا چشم از آن نوشته ها برکنم و محکم و سخت سرم را بر سنگ پیشارویک بکوبم
تا دریابم که سنگ سخت است و سر می‌شکند

ای خرَدِ بزرگ
که امیدوارم شمّه‌ای از تو در دماغ ما نشسته باشد
می‌ستایم تو را به خاطر دوستی‌ای از من دریغ نداشتی
همواره با تو همچون نزدیک‌ترین همدم، درد دل کرده‌ام و شنفته‌ای

ای آفریدگار
می‌ستایم تو را که موانع بسیاری بر سر راه من آفزیدی
تا دویدن بیاموزم

خداوندا
می‌ستایم تو را که گند آفریدی تا قند را بشناسم
نژند آفریدی تا پرند را بشناسم
آفند آفریدی، تا به پدافند بشتابم
می‌ستایم تو را که مغز مرا چون مغز فرشتگان تنبل نخواستی
و در جستجوی و پیکارش نشاندی
تا کژی را بشناسد از راستی

خداوندگار یکتا
می‌ستایم تو را برای هر آن‌چه ارزانی‌ام داشتی
برای سرنوشتی که بر پیشانی‌ام نگاشتی
یا قلمی که در انگشتانم گذاشتی
تا سرنوشتم را خودم بنویسم

می‌ستایم تو را برای هر آن‌چه دارم
و هر آن‌چه می‌خواهم داشته باشم
و برای اراده و جهدی که دادی
تا خواسته‌های نداشته به دست آرم
می‌ستایم تو را که خوشبختم آفریدی
و خوشبخت خواهم رفت