Эй қавми беирода

Эй қавми беирода, эй сояҳои дирӯз,
Чунед зери бори хории хонумонсӯз?

Аз хоки сахти мо ҷуз хори фано нарӯяд,
Гунгему хобдида, таъбири мо ки гӯяд?

То чанд ъишқбозӣ бо дузди хонаи хеш?
То кай намешиносӣ гурге ба ҷомаи меш?

Парвардигор гӯё чашме ба мо надода,
Ё чашмаи басират дур асту мо пиёда.

Шӯр аст оби тақдир аз дасти чанд бепир,
Рӯзам намак надорад аз нолаҳои шабгир.

Дар оташи ҷаҳаннам, аммо ҳанӯз хомем,
Ошуфтаву парешон нуҳ милиюн имомем.

Коме, ки хӯ гирифта бо таъми талхи заҳре
Ширин намешиносад дар ҳеч барру баҳре.

Дунё ҳазор чархиш диду асар надорад
Бар тӯдае, ки дардо, гӯё, ки сар надорад.

Дардам ҳазор Чоч аст, бевар-ҳазор Балх аст,
Як каҳкашон Бухоро... Як осмон талх аст...

ДР
26 тири 1397 / 17.07.18

ای قوم بی‌اراده، ای سایه‌های دیروز
چونید زیر بار خواری خانمان‌سوز؟

از خاک سخت ما جز خار فنا نروید
گنگیم و خواب‌دیده، تعبیر ما که گوید؟

تا چند عشق‌بازی با دزد خانهٔ خویش؟
تا کی نمی‌شناسی گرگی به جامهٔ میش؟

پروردگار گویا چشمی به ما نداده
یا چشمهٔ بصیرت دور است و ما پیاده

شور است آب تقدیر از دست چند بی‌پیر
روزم نمک ندارد از ناله‌های شبگیر

در آتش جهنم، اما هنوز خامیم
آشفته و پریشان، ۹ میلیون امامیم

کامی که خو گرفته با طعم تلخ زهری
شیرین نمی‌شناسد در هیچ بر و بحری

دنیا هزار چرخش دید و اثر ندارد
بر توده‌ای که دردا گویا که سر ندارد

دردم هزار چاچ است، بیورهزار بلخ است
یک کهکشان بخارا... یک آسمان، تلخ است