A Thistle in Hell

Хоре дар чаханнам

Гулхои зарди печаки дузах
Аз зери пусти гулуям фароз мераванд
Ишк хамон хезуми чаханнам аст
Ё сузи сармои замхарир
Ё нихояти фарёди ханчараи дил
Ки гуши одамй барои шуниданаш кар аст

Дар чаханнами хилват
Ба танхойи
Аз таъаффуни алкул шодоб мешавам
Ва даври гарданам
Бо дуди сигор
Синарезхо месозам

Эътикод як мафхуми овора аст
Миёни халку гуш
Эътикод
Миёни устухонхои гандидаи хазорсола мепалакад
Ва сар ба бунбасти кучаи имруз мекубад

Дар хисси оханги хомушй тахлил меравам
Хамушона дод мезанам
Ва дил хуш медорам
Ки чаханнам аз они ман аст
Мулке, ки хосторе надошт
Молике човидона ёфтааст

Вожахои бемафхум
Аз садхо забони гунг
Аъсобамро олуда мекунанд
Дар биркаи нисён вожахоро мешуям
Ва зехни тихиамро
Дар огуши замхарир рахо мекунам

Сармои замхарир ва гармои дузах
Хувияти мармузи дугонаи ман аст
Печида
Мутанокиз
Дархаму бархам
Ношинохта
На худию на бегона
Танхо

Афсурдагй дар калби чаханнам
Хуроки зехни акими ман аст
Ки чавонахои андешаи навро дар батн мекушад
Ва вируси чунуни гузаштахои дурро мепарварад

Дур
Яъне чахолати акнун
Чашмам кури фардост
Ва бинои чаханнами акнун, ки хонаи човидонаи ман аст

Решахоям мехушканд
Решахои азизи ман, ки то имруз саворашон будам
Охиста-охиста аз сока мегусаланд
Ва мафхуми танхоиро мукаммал мекунанд

Хисси як хори хушкидаи береша
Ба вучудам рахна мекунад
Ва ба монанди як хори хушкида
Аз будан дар ин сахрои дог
Хушнудам

Хорвор харобу обод мешавам
Аммо сахро хамон сахроест, ки буд

خاری در جهنم

گل های زرد پيچک دوزخ
از زير پوست گلويم فراز می روند
عشق، همان هيزم جهنم است
يا سوز سرمای زمهرير
يا نهايت فرياد حنجره دل
که گوش آدمی برای شنيدنش کر است

در جهنم خلوت
به تنهايی
از تعفن الکل شاداب می شوم
و دور گردنم
با دود سيگار
سينه ريزها می سازم

اعتقاد، يک مفهوم آواره است
ميان حلق و گوش
اعتقاد
ميان استخوان های هزارساله می پلکد
و سر به بن بست کوچه امروز می کوبد

در حس آهنگ خاموشی تحليل می روم
خموشانه داد می زنم
و دل خوش می دارم
که جهنم از آن من است
ملکی که خواستاری نداشت
مالکی جاودانه يافته است

واژه های بی مفهوم
از صدها زبان گنگ
اعصابم را آلوده می کنند
در برکه نسيان واژه ها را می شويم
و ذهن تهی ام را
در آغوش زمهرير رها می کنم

سرمای زمهرير و گرمای دوزخ
هويت مرموز دوگانه من است
پيچيده
متناقض
درهم و برهم
ناشناخته
نه خودی و نه بيگانه
تنها

افسردگی در قلب جهنم
خوراک ذهن عقيم من است
که جوانه های انديشه نو را در بطن می کشد
و ويروس جنون گذشته های دور را می پرورد

دور
يعنی جهالت اکنون
چشمم کور فرداست
و بينای جهنم اکنون
که خانه جاودانه من است

ريشه هايم می خشکند
ريشه های عزيز من که تا امروز سوارشان بودم
آهسته آهسته از ساقه می گسلند
و مفهوم تنهايی را مکمل می کنند

حس يک خار خشکيده بی ريشه
به وجودم رخنه می کند
به مانند يک خار خشکيده
از بودن در اين سحرای داغ
خوشنودم

خاروار خراب و آباد می شوم
اما سحرا همان سحرايی است که بود