Reaching Nowhere

Намедонист ба чй андешад. Ба ояндаи мубхаму торикаш, ки руз ба руз мисли туфоне вайронгар имрузи уро мебалъид; ба дирузи талху ширинаш, ки шириниашро ба талхй бохта буд ё ба имрузи чунуномезаш, ки хамаи рангхоро дар сиёх хулоса мекард.

Намедонист ин мочаро аз кучо огоз гирифт ва чаро акнун хонаи у ин кадр хилват аст, ба андозаи мафхуми «танхойи». Деворхо забон дароварда буданду бо у харф мезаданд ва соъат дар канори тик-тики такрориаш вожахои тозаеро ёд гирифта буд ё ба ёд меовард. Вучудаш дар гузашта тахлил рафта буд ва намедонист ин чизхое, ки мебинад, моли имруз аст ё дируз.

Замон барояш лоятанохии торикй буд ва замин сиёхчоле, ки замонро фуру бурда буд.

Одинашаб буд ва рузе, ки дар гузашта уро ба шахри шаъафу шодй мебурд: согару сокиву хамсогар, чик-чики гунчишкони богу чеги масаррати кудакону созу овозу навозиш. Хама чиз ба нихояти кохиш расида буд ва рушди маъкус дошт. Намедонист оё факат уст, ки ин тагйири махсус дар фалсафаи хастиро мебинад ё дигарон хам онро дарёфтаанд. Чун дигар «дигарон»-е дар миён набуданд. Факат у буду ин фалсафаи сахмгин.

Хамаи мафхумхо перояе нав доштанд. Вожаи «ишк» мукорини «нафрат» шуда буд ва «лаззат» таъми гаси «андух»-ро медод. Магзаш шулугтарин корхонаи бесарусомоне буд ва меъдааш, ки вазифаи худро фаромуш карда буд, хомуштарин хамрохаш. Дар марзи аклу чунун ин по-он по мекард ва нохоста он суи хатти чунун меуфтод ва зор-зор хавор мекашид. Аммо садои деворхо аз садои хаворхо баландтар буд.

Мехост чизеро бишканад, хароб кунад. Деворхо таслими зарби муштхояш намешуданд; соъат хурду рез шуд, аммо забони тозаашро хамчунон ба ёд дошт. Сиёхиро хар чи мезад, дур намешуд, балки тангу тангтар дар огушаш мегирифту хафааш мекард. Рохи нафасро мебаст ва масири дигареро ба чои танаффус барои будан боз мекард. Ва кучактарин сапедии мухитро дар худ гарк мекард. Ва дигар аз сапедй чизе намонда буд. Ва аз нафас хам. Факат у буд дар чанги торикй. Ва соъати шикаста, ки тик-тикро аз ёд бурда буд ва хадисе дигар мегуфт. Ва деворхои вахшй чи шуру шавке доштанд! Ва у дигар намедонист, ки намедонад бо у чи мегузарад. «Донистан» хам мафхуме гунг шуда буд.


نمی دانست به چه انديشد. به آينده مبهم و تاريکش که روز به روز مثل توفانی ويرانگر امروز او را می بلعيد؛ به ديروز تلخ و شيرينش که شيرينی اش را به تلخی باخته بود يا به امروز جنون آميزش که همه رنگ ها را در سياه خلاصه می کرد

نمی دانست اين ماجرا از کجا آغاز گرفت و چرا اکنون خانه او اين قدر خلوت است، به اندازه مفهوم "تنهايی". ديوارها زبان درآورده بودند و با او حرف می زدند و ساعت در کنار تيک تيک تکراری اش واژه های تازه ای را ياد گرفته بود يا به ياد می آورد. وجودش در گذشته تحليل رفته بود و نمی دانست اين چيزهايی که می بيند، مال امروز است يا ديروز

زمان برايش لايتناهی تاريکی بود و زمين، سياهچالی که زمان را فرو برده بود

آدينه شب بود و روزی که در گذشته او را به شهر شعف و شادی می برد: ساغر و ساقی و هم ساغر، جيک جيک گنجشکان باغ و جيغ مسرت کودکان و ساز و آواز و نوازش. همه چيز به نهايت کاهش رسيده بود و رشد معکوس داشت. نمی دانست، آيا فقط اوست که اين تغيير محسوس در فلسفه هستی را می بيند يا ديگران هم آن را دريافته اند. چون ديگر "ديگرانی" در کار نبود. فقط او بود و اين فلسفه سهمگين

همه مفهوم ها پيرايه ای نو داشتند. واژه "عشق" مقارن "نقرت" شده بود و "لذت" طعم گس "اندوه" را می داد. مغزش شلوغ ترين کارخانه بی سروسامانی بود و معده اش که وظيفه خود را فراموش کرده بود، خاموش ترين همراهش. در مرز عقل و جنون اين پا آن پا می کرد و ناخواسته آن سوی خط جنون می افتاد و هوار می کشيد. اما صدای ديوارها از صدای هوارها بلندتر بود

می خواست چيزی را بشکند، خراب کند. ديوارها تسليم ضرب مشت هايش نمی شدند؛ ساعت خرد و ريز شد، اما زبان تازه اش را همچنان ياد داشت. سياهی را هر چه زد، دور نمی شد، بلکه تنگ و تنگ تر در آغوشش می گرفت و خفه اش می کرد. راه نفس را می بست و مسير ديگری را به جای تنفس برای بودن باز می کرد. و کوچک ترين سپيدی محيط را در خود غرق می کرد. و ديگر از سپيدی چيزی نمانده بود. و از نفس هم. فقط او بود در چنگ تاريکی. و ساعت شکسته که تيک تيک را از ياد برده بود و حديثی ديگر می گفت. و ديوارهای وحشی چه شور و شوقی داشتند! و او ديگر نمی دانست که نمی داند با او چه می گذرد. "دانستن" هم مفهومی گنگ شده بود