Happy Birthday Dad!

(бо сипос аз ҳафтаномаи "Озодагон", ки ин матлабро мунташир хоҳад кард)

Бузург буд, ба вусъати равону қалбаш. Донаҳои анори дилашро мешуд диду шумурд; шаффоф буд. Сахтгир буд, ба андозаи сахтиҳои кашидааш. Матин буд, ҳамтои устувории рӯҳу пайкараш. Ганҷинае аз андӯхтаҳову донистаҳо буд ва ҳамкалому ҳамнишини доноёни даврон. Агар миёни мо мебуд, рӯзи 24 десомбр (3 даймоҳ) 76-сола мешуд.

Ҳафт сол пеш аз канори мо рафт, то барои ҳамеша бимонад; ҷовидному зиндаёд шуд. Марде буд, ки зиндагиро лаҳза ба лаҳза зист ва то метавонист, барои мардуми дуру наздик судрасон буд. Ин шаҳсавори хирад, Олмуҳаммади Раҷаб, падарам буд, ки ҳузурашро пешорӯи Шаби Ялдо ва дар остонаи зодрӯзи фархундааш ҳар он канорам эҳсос мекунам. Ин буд, ки имшаб, пас аз қаҳри чандинмоҳаи мурғи илҳом, шеъргунае аз зеҳнам таровид, бад-ин шарҳ:

Кӯҳи ғурур

Кӯҳ буд
Рӯҳи бузургаш, ки пур аз маъдани ишқи сара буд.
Бачаи оби хурӯшону танини дара буд.

Чашма буд,
Чашмаи дармони ҳама дарду балои қадарӣ,
Чорасози дили вомонда, ки ҳар чи шумарӣ.

Қомате дошт, ки аз Рустами Дастон ҳикоят мекард,
Оламеро ҳама мабҳут ба нерӯи дироят(1) мекард.

Фарри ӯ
Мояи танвири(2) дили хурду бузург
Ақли ӯ
Монеъи тазвири даду деви сутург.
Босалобат
Шаҳсавори аспи фарҳангу хирад,
Ҳама таслими лагомаш, чи некӯву чи бад...

Ҳафт сол аст, ки аз нури рухаш файз набурдам, аламо,
Вонагуфтам моҷароҳои пур аз дарду ғамо.

Ҳафт сол аст, ки аз заҷҷаи(3) андӯҳ карам,
Дар сиёҳии ғамаш бебасарам,
Бепадарам.

Кӯҳ буд;
Кӯҳи ғурурам таҳи хок уфтода.
Чашма буд;
Оби шифо раҳ ба биёбон дода...

Ҳон! Мегӯ, ки ялон(4) аз абадулободанд(5)!
Шаҳсаворони хирад аз шари марг озоданд!
Рӯҳи ӯ нест магар дар шафақи ёзида?
Дар замину оташу боду дар оби дида?
Дар нигоҳу нафасу зикру каломи модар,
Ки наояд ба ду олам аҳаде з-ӯ бартар.
_________________

1. Дироят – дониш, огоҳӣ, маърифат.
2. Танвир – равшан шудан, нуронӣ шудан.
3. Заҷҷа – нола, шеван, фарёд.
4. Ял – далер, паҳлавон, мубориз.
5. Абадулобод – ҳамеша.

29 озармоҳи 1389
20 десомбри 2010

بزرگ بود، به وسعت روان و قلبش. دانه‌های انار دلش را می‌شد ديد و شمرد؛ شفاف بود. سختگير بود، به اندازۀ سختی‌های کشيده‌اش. متين بود، همتای استواری روح و پيکرش. گنجينه‌ای از اندوخته‌ها و دانسته‌ها بود و هم‌کلام و هم‌نشين دانايان دوران. اگر ميان ما بود، روز سوم دی‌‌ماه 76 ساله می‌شد.

هفت سال پيش از کنار ما رفت، تا برای هميشه بماند؛ جاويدنام و زنده‌ياد شد. مردی بود که زندگی‌اش را لحظه به لحظه زيست و تا می‌توانست، برای مردم دور و نزديک سودرسان بود. اين شهسوار خِرَد، آل‌محمد رجب، پدرم بود که حضورش را پيشاروی شب يلدا و در آستانۀ زادروز فرخنده‌اش هر آن در کنارم احساس می‌کنم. اين بود که امشب، پس از قهر چندين‌ماهۀ مرغ الهام، شعرگونه‌ای از ذهنم تراويد بدين شرح:

کوه غرور

کوه بود
روح بزرگش که پر از معدن عشق سره بود
بچۀ آب خروشان و طنين دره بود

چشمه بود
چشمۀ درمان همه درد و بلای قدری
چاره‌ساز دل وامانده که هر چه شمری

قامتی داشت که از رستم دستان حکايت می‌کرد
عالمی را همه مبهوت به نيروی درايت می‌کرد

فرّ او
مايۀ تنوير دل خرد و بزرگ
عقل او
مانع تزوير دد و ديو سترگ

باصلابت
شهسوار اسپ فرهنگ و خِرَد
همه تسليم لگامش، چه نيکو و چه بد...

هفت سال است که از نور رخش فيض نبردم، الما
وانگفتم ماجراهای پر از درد و غما

هفت سال است که از ضجۀ اندوه کرَم
در سياهی غمش بی‌بصرم
بی‌پدرم

کوه بود
کوه غرورم ته خاک افتاده
چشمه بود
آب شفا ره به بيابان داده...

هان! ميگو که يلان از ابدالآبادند!
شهسوران خِرَد از شر مرگ آزادند!

روح او نيست مگر در شفق ِ يازيده؟
در زمين و آتش و باد و در آب ديده
در نگاه و نفس و ذکر و کلام مادر
که نيايد به دو عالم احدی زو برتر

29 آذر 1389