Friday, April 18, 2008
A Royal Plea to Locusts
Газали зерро дар паи хондани матлаби Механпараст навиштам. Бо хондани он матлаб, хуввияти кахрамони газал низ равшан мешавад. Ин газалро бо вазни як оханги маъруфи Шашмаком низ мешавад хонд. Метавонед имтихон кунед.
Эй малах, дод аз чафоят, шармсорам кардайи,
Эътиборамро чун он банди изорам кардайи.
Шох будам, мехиромидам ба дашту гулситон,
Гулситонамро ба монанди мазорам кардайи.
Барфборихо хамин дируз банд омад, амон,
Бо хучумат дар азоби маргборам кардайи.
Изни ман кай доштй? Юриш биёрй бо шитоб,
Дар итоби ин раъоё хору зорам кардайи.
Ишрати манро ба талхй менишонй боз ту,
Боз туморам бишуйи, торуморам кардайи.
Зури ту аз зури бозуи раъоё беш буд,
Нотавон гуфтам туро, дидам чи корам кардайи.
Эй малах, зар мешиносй, ки ба болат барнихам?
Бол зан бо ришваат даррав, ки хорам кардайи.
Хонаву мазореъатон бемалах ва фалакатон бар вифки муроди шумо гардон бод.
Labels:
poetry,
satire,
Tajikistan
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment